De harde waarheid achter de VS-Indo-Pacifische strategie

Door Mihir Sharma

HET grootste deel van de wereld weet hoe te reageren op de nieuwe Nationale Veiligheidsstrategie van de VS. Zoals mijn collega Marc Champion heeft geschreven, is Rusland er dol op. Liberale Europeanen zijn ontzet, en de Golfmonarchieën verheugd.

In de rest van Azië — en wat Washington tot nu toe de Indo-Pacific heeft genoemd — is het overheersende gevoel ongemak. Er zijn woorden, zinnen en hele secties in het document die precies zijn wat we willen horen. Maar de onderliggende wereldvisie strookt niet met de retoriek.

De strategie belooft dat de VS een leger zal opbouwen dat in staat is tot afschrikking in de Eerste Eilandketen en de Straat van Taiwan, en dringt erop aan dat de Zuid-Chinese Zee niet door één enkele actor kan worden gecontroleerd. Er is een belofte om "mondiale en regionale machtsevenwichten" te verdedigen en "roofzuchtige" economische praktijken te bestrijden.

De Indo-Pacific deelt al deze prioriteiten, en velen zijn opgelucht dat de tweede regering-Trump de moeite heeft genomen om ze opnieuw te bevestigen. Toch is er onrust, omdat sommige van deze toezeggingen lijken te zijn geënt op een strategie die het Amerikaanse beleid in een fundamenteel andere richting zou kunnen duwen.

Dit is een verrassend ideologisch document, zelfs naar de maatstaven van het huidige Washington. Het breidt MAGA's binnenlandse obsessies — de grens, DEI, klimaatontkenning — uit tot buiten de Amerikaanse grenzen. De soft power van de VS wordt genoemd als een van zijn grootste troeven, zonder de erkenning dat illiberalisme en xenofobie de waarde ervan dagelijks uithollen.

Maar MAGA's gevaarlijkste export, wat betreft de veiligheid van de Indo-Pacific, is zijn afkeer van de liberale orde.

Amerika heeft misschien niet altijd aan zijn idealen voldaan, maar sinds de Tweede Wereldoorlog heeft het zijn rol in de wereld gedefinieerd rond het bevorderen ervan — het verdedigen van de praktijk van liberale democratie en het evangeliseren van de voordelen van mondiale normen. Deze omvatten gedeelde welvaart, zowel voor Amerikanen als voor de burgers van partnerlanden.

Het is hier dat de Nationale Veiligheidsstrategie (NSS) van 2025 zijn meest ingrijpende breuk met het verleden maakt. De veiligheid en stabiliteit van de Indo-Pacific blijven misschien een verklaarde prioriteit, maar niet omdat vrijheid en openheid de regio zullen verrijken en trouw zullen houden aan de op regels gebaseerde orde die Amerikanen meer dan wie dan ook ten goede komt. In plaats daarvan wordt er een veel nauwere en kwetsbaardere link gelegd tussen het afschrikken van China en de economische prioriteiten uit het Trump-tijdperk: Big Tech-winsten, het veiligstellen van mondiale hulpbronnen en een "geherbalanceerde" wereldeconomie die productie terug naar eigen bodem dwingt.

Deze link kan elk moment breken — vooral als Trump wordt misleid om te denken dat samenwerking met Xi Jinping de VS op korte termijn niets zal kosten, terwijl het confronteren van Beijings plannen in Azië dat wel zou kunnen. Hij wordt zeker in die richting verleid: dat Nvidia Corp. toestemming krijgt om hoogwaardige chips aan China te verkopen, is geen goed teken. Trump heeft gezegd dat het "goede zaken" zijn, zolang de federale overheid een aandeel van 25% krijgt. Een kortstondige inkomstenboost is blijkbaar voldoende om Amerika's technologische leiderschap op het spel te zetten. Hoe kunnen we de plechtige verklaringen in de NSS serieus nemen?

De mercantilistische instincten van de president zijn welbekend. Dit stuk papier herinnert ons eraan dat hij ook gelooft in een andere achterhaalde theorie, die van invloedssferen. De strategie stelt dat "de buitensporige invloed van grotere, rijkere en sterkere landen een tijdloze waarheid is van internationale betrekkingen."

Een revanchistisch Rusland zal niet de enige begunstigde zijn van dit geloof. China is groter, rijker en sterker dan wie dan ook in zijn regio; waarom zou het geen invloedssfeer in Azië mogen hebben, als het Trump een "betere" economische deal geeft dan zijn voorgangers konden krijgen? Beijing zou die belofte later kunnen breken, maar tegen die tijd is het het probleem van een andere regering.

In de afgelopen decennia was er in Washington een consensus tussen beide partijen ontstaan dat China een systemische rivaal was, en niet zomaar een economische uitdager. Maar degenen die het beleid in de tweede termijn van Trump bepalen, redeneren vanuit andere uitgangspunten. Het is gericht op binnenlandse economische overwegingen en niet op het behoud van de wereldorde. Ze vrezen het verlies van mondiaal leiderschap niet; ze zouden de ontbinding van de huidige economische regelingen zelfs kunnen verwelkomen. Het enige wat ze willen, is de economische schokken beperken die gepaard gaan met de opkomst van China.

In de stiltes van dit document staat een onverteerbare waarheid geschreven: Een establishment in Washington dat grote bedrijven intimideert, technologie in de politiek inlijft, zijn binnenlandse markten bewaakt en zijn handel als wapen inzet, zal het Chinese systeem nauwelijks als een ideologische bedreiging zien.

Dit is wat Aziatische hoofdsteden zenuwachtig maakt. Op een dag zullen MAGA's ideologen en populisten misschien besluiten dat het toekennen van de heerschappij over Azië aan Beijing geen invloed zal hebben op banen of winsten in de VS. Vanaf die dag zullen ze geen vinger uitsteken ter verdediging van de Indo-Pacific.

BLOOMBERG OPINION